“Οι Άγγελοι ζουν ακόμα στη Μεσόγειο” από την ΣΤ τάξη

Μεσόγειος-η θάλασσα στη μέση- η δική μας θάλασσα. Στο πέρασμα των αιώνων κύματα Ελλήνων διέσχισαν το μεσογειακό χώρο και ύφαναν ένα πολύμορφο ιστό. Αυτή την κληρονομιά που κουβαλάμε, όσοι κατοικούμε γύρω από αυτή τη μήτρα του πολιτισμού, τους μύθους και τα γεγονότα που μας έχουν καθορίσει παρουσίασαν   την Τετάρτη 14 Ιουνίου τα παιδιά της Στ’ τάξης στην Αίθουσα Εκδηλώσεων του σχολείου μας.

Ξεκινώντας από τις Κυκλάδες αφουγκραστήκαμε τον ψίθυρο  από τα απέριττα αγαλματίδια και το μάρμαρο από το οποίο είναι φτιαγμένα   να  φλερτάρει με τον ήλιο της Μεσογείου. Βάζοντας πλώρη για την Κρήτη γνωρίσαμε τη ρομαντική ιστορία του Ερωτόκριτου και της Αρετούσας και αρμενίσαμε στο γλαυκό ταξίδι προς τις χαμένες πατρίδες της Μικρασίας. Ο κοινός λόγος  της προσφυγιάς, του πόνου, οι αφηγήσεις των Ελλήνων, οι θύμησές τους μπόλιασαν τη Μεσόγειο μ’ένα ακόμα παραμύθι.

Στη Μεγάλη Ελλάδα, στην Κάτω Ιταλία  η άγονη, ξερή γη  ποτίζεται από τα δάκρυα των Ελλήνων  που αναγκάζονται να πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς, αλλά δεν ξεχνούν  την ελληνική τους ντοπιολαλιά, τα γκρεκάνικα.

Στη συνέχεια δεχτήκαμε την πρόσκληση για τσάι από ένα ποιητή που υποστήριξε όσο λίγοι την ελληνική γλώσσα και ιστορία, μακριά από την Ελλάδα. Επισκεφτήκαμε το μελαγχολικό  σπίτι  του Καβάφη  στην  οδό Λέψιους, της κοσμοπολίτικης   ελληνικής   Αλεξάνδρειας  της Αιγύπτου.

Το τρελοβάπορο που λέγεται Ελλάδα, δε λογαριάζει φουρτούνες κι αλλάζει χίλιους καπεταναίους  μας έβγαλε στη γαλλική Αντίμπ, μια άλλη εστία ελληνικού πολιτισμού στη Μεσόγειο και φιλοξενηθήκαμε  στο ατελιέ του Πικάσσο με οδηγό το Ν.Καζαντζάκη.

Τέλος βάζοντας όλοι ένα κοχύλι της Μεσογείου στο αυτί μας  ακούσαμε τον ψίθυρο των αγγέλων που ζουν ακόμα στη Μεσόγειο και μας προσκαλούν να μην ξεχάσουμε όσα η Ελλάδα  κατάφερε και όσα ακόμα  μπορεί να καταφέρει.

Αυτόν τον ψίθυρο ευχόμαστε και στα παιδιά μας να κρατήσουν στην καρδιά τους και να μπουν στο χορό της ζωής που ανοίγεται μπροστά τους, μετά από εμάς και χωρίς εμάς. Δε χρειάζεται να είναι οι πρώτοι που θα σέρνουν το χορό, αρκεί να είναι εκεί  με ό,τι δεν ξέχασαν  και ό,τι πιστεύουν, άρα υποστηρίζουν  και αγαπούν! Εμείς , οι δάσκαλοί τους, να είναι  σίγουρα πως θα είμαστε  κάπου εκεί να τα χειροκροτούμε για κάθε τους προσπάθεια  και να είμαστε περήφανοι γι’αυτά!